Kanyethon 2018

Kanyethon 2018

Kiedy spora część świata była wciągnięta w piłkarski mundial, w tle kończyły się inne rozgrywki. Muzyczny maraton sygnowany przez Kanyego Westa to pięć albumów (lub “albumów” – do czego wrócimy): “Daytona” Pushy T, “Ye” samego producenta, “Kids See Ghosts” nagrany wspólnymi siłami z Kid Cudim, “Nasir” Nasa i “K.T.S.E.” Teyany Taylor. Ten kreatywny wybuch jest rzekomo efektem “Wyoming sessions”, wypraw producenta do przytulnego studia w amerykańskiej głuszy, ale to raczej pijarowa historyjka, która ma zbudować jakąś narrację wokół wydawnictw. Pusha T w ostatnich wywiadach rzucił więcej światła na proces twórczy Kanyego, a raczej jego brak – stawiam na to, że ten zbiorek niedokończonych muzycznych pomysłów to wynik kopania w odrzutach z poprzednich płyt i kilka nowych bitów, które być może powstały w Wyoming. Zanim wgryziemy się w poszczególne wydawnictwa, należy się wprowadzenie, które ociera się o spekulację z mocną bazą w rzeczywistości (znajomość charakteru Westa, wywiady z artystami). Każdy z tych “albumów” trwa niewiele ponad 20 minut, na każdym znajduje się 7 utworów (poza “K.T.S.E.”, na którym jest ich 8). Bynajmniej nie stoi za tym wydumany koncept – minimum do zgłoszenia albumu do nagrody Grammy to 5 autorskich utworów i przynajmniej 15 minut muzyki: każde z wydawnictw kanyethonu spełnia to minimum z lekkim zapasem. West jest łasy na tę nagrodę, 5 albumów to zawsze większa szansa niż 1 czy 2. Oczywiście spekuluję, ale hej – chyba znamy go na tyle, żeby przejrzeć jego plan “dominacji Grammy”. Po wysłuchaniu całości mam jedną refleksję: większość z tej muzyki jest niedokończona. Część, wymieszana ze sobą, mogłaby stworzyć zupełnie świetną płytę Kanyego, część mogłaby zupełnie nie istnieć. Ale jedno jest pewne: większość z tych albumów powinna przejść jeszcze kilka etapów procesu twórczego. A teraz zanurkujmy w otchłań produkcji Westa, poczynając od najlepszych, a kończąc na najgorszych – oczywiście oceniamy albumy jako całość, ale mając na uwadze wyjątkowe okoliczności wydawnicze – na dobre lub na złe.

Pusha T – Daytona

“Daytona” to jedyny album z całej gromady, który wydaje się skończony od a do z. Zapewne to zasługa Pushy, który wciąż zajmuje należne mu miejsce w top 3 MC’s wszechczasów. Na “Daytonie” serwuje wersy zimne jak bieguny sprzed ocieplenia klimatu, przy okazji rozdając prztyczki w stronę raperów i wannabe-hustlerów. Bity Kanyego są tutaj naprawdę fascynujące, chociaż mam podejrzenia, że część z nich sięga czasów “My Beautiful Dark Twisted Fantasy”, a część “Life Of Pablo”. Produkcja idealnie pasuje do Pushy – “Santeria” brzmi jak muzyczne odzwierciedlenie jego osobowości, bit “The Games We Play” pozwala serwować hustlerską swobodę w najbardziej skalkulowany i bezwzględny sposób, “If You Know You Know” tworzy interesujący kontrast między chłodnym flow a frenetycznymi samplami. Najmocniejsza i najbardziej spójna pozycja w Kanyethonie 2018.